Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Z okazji 100. rocznicy urodzin św. Jana Pawła II, Suwerenny Zakon Maltański i jego ambasada przy Stolicy Apostolskiej upamiętniają go, publikując przemówienie, które wygłosił do uczestników jubileuszowej pielgrzymki Zakonu w dniu 19 października 2000 r.

Drodzy Bracia i Siostry!

1. Pragnę serdecznie powitać każdego z Was, Kawalerów i Dam Suwerennego Rycerskiego Zakonu Maltańskiego, którzy przybyliście do Rzymu ze wszystkich stron świata, aby świętować Wielki Jubileusz.
Spotkanie to ma szczególne znaczenie, ponieważ odbywa się w Świętym Roku 2000 i świadczy o głębokiej komunii, która łączy członków waszego Zakonu z Następcą Piotra. Z tej okazji mam przyjemność wyrazić Wielkiemu Magisterium Zakonu, jak również tym, którzy wielkodusznie poświęcają się posłudze pierwszej pomocy w rzymskich bazylikach i w innych programach jubileuszowych, moje gorące uznanie i wdzięczność za ich stały, cenny wkład w pomyślny przebieg Jubileuszu.

2. Wielki Jubileusz, w którym Kościół upamiętnia drugie tysiąclecie Wcielenia Słowa, jest „rokiem łaski”: rokiem odpuszczenia grzechów i kar za nie, rokiem pojednania między zwaśnionymi stronami, rokiem wielorakich nawróceń oraz pokuty sakramentalnej i pozasakramentalnej. W szczególności jest to rok, który pociąga za sobą „udzielanie odpustów na większą skalę niż w innych czasach” (Tertio millennio adveniente, n. 14) i przywrócenie sprawiedliwości Bożej, będącej konkretnym wyrazem przykazania miłości.

W Bulli Indykacyjnej Wielkiego Jubileuszu napisałem: „Jednym ze znaków miłosierdzia Bożego, który jest dziś szczególnie potrzebny, jest znak miłosierdzia, który otwiera nasze oczy na potrzeby ubogich i wykluczonych. Taka jest sytuacja, która dotyka wielkie warstwy społeczeństwa i rzuca swój cień śmierci na całe narody” (Incarnationis mysterium, n. 12).

W tym kontekście chciałbym wspomnieć o godnych pochwały inicjatywach, które Wasz Zakon podejmuje w różnych dziedzinach ubóstwa moralnego i duchowego. Są one inspirowane wielką dyspozycyjnością wobec potrzebujących, wyrażając im w sposób widzialny i konkretny miłość Pana i Kościoła. Projekty te są niekiedy skuteczną zachętą i swego rodzaju wzorem dla tych, którzy pragną wnieść swój wysiłek w budowanie nowego świata, w którym godność i nadzieja zostaną przywrócone tym, którzy są uciskani przez współczesne formy niewolnictwa i zranieni na ciele i duchu.

3. Mam na myśli zwłaszcza prorocką posługę na rzecz osób zepchniętych na margines i wykluczonych, którą pełnicie z zapałem autentycznej walki o integralny rozwój człowieka. Dzięki tej szlachetnej walce o obronę i rozwój osoby ludzkiej, misji, której wasz Zakon poświęca się od wielu wieków, mogliście wznieść sztandar miłości w wielu miejscach na pięciu kontynentach, gdzie choroba i ubóstwo poniżają człowieka i niestety zagrażają jego przyszłości.

Jest to prawdziwa strategia miłości, która angażuje was w szpitalach, w klinikach trądu, w grupach pomocy, w przedszkolach i w domach opieki dla osób starszych. Wszędzie tam staracie się realizować podstawowe cele waszego wiekowego Zakonu: „tuitio fidei” i „obsequium pauperum”, pamiętając zawsze o słowach waszego założyciela, bł. Gerarda: „Nasza instytucja będzie trwała tak długo, aż Bóg zechce wzbudzić ludzi, którzy będą gotowi uczynić cierpienie lżejszym, a ubóstwo bardziej znośnym”.

4. Drodzy bracia i siostry, w tym pozytywnym kontekście, szczególne wylanie łaski roku jubileuszowego jest dla każdego z was i dla całej waszej rodziny duchowej odnowioną okazją do wierności Chrystusowi i waszym braciom.

Jubileusz przynagla was, byście utkwili wzrok w Chrystusie, Odkupicielu człowieka, i przyjęli Go z coraz większą miłością i świadomością. W czasie waszej jubileuszowej pielgrzymki mieliście okazję w szczególny sposób poświęcić się słuchaniu Ewangelii i modlitwie, a przyjmując sakramenty, pragnęliście odnowić swoją wierność Chrystusowi. Tylko od Niego, źródła życia wiecznego, będziecie mogli czerpać nowe siły i nową energię w duchu Dobrego Samarytanina, aby wyjść naprzeciw potrzebom ubogich, coraz bardziej widocznym i tragicznym we współczesnym świecie. Tylko z Jego pomocą będziecie mogli w każdej sytuacji dawać odpowiedzi na oczekiwania ubogich nie tylko kompetentne, ale głęboko inspirowane ewangeliczną miłością.

Jubileusz zachęca was również do tego, abyście byli stałymi świadkami autentycznej komunii braterskiej w miejscach, w których pracujecie. Wzywa was do głoszenia prawdy Chrystusa słowami i życiem, aby wasza obecność była dla wszystkich, z którymi się stykacie, wzorem nowej harmonii międzyludzkiej i obywatelskiej. Niech wasza działalność będzie uprzywilejowaną okazją do ewangelizacji i służy za pewny punkt odniesienia dla wszystkich, którzy szczerym sercem szukają Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości.

Wreszcie, niech z tej jubileuszowej uroczystości wypływa dla każdego z was bardziej intensywny entuzjazm, aby dawać świadectwo Ewangelii miłości w świecie zdominowanym przez egoizm i grzech. Niech wasze struktury będą jaśniejącymi ostojami cywilizacji miłości i skutecznym wyrazem społecznej nauki Kościoła.

Z tymi uczuciami, powierzając każdego z was, pielgrzymów Suwerennego Wojskowego Zakonu Maltańskiego, niebiańskiej opiece Najświętszej Dziewicy, „Pocieszycielki strapionych”, i św. Jana Chrzciciela, udzielam wam serdecznie specjalnego Apostolskiego Błogosławieństwa, jako zadatku obfitości darów i łask jubileuszowych.

Życzę, aby cały Zakon Maltański nadal się rozwijał. Niech Pan błogosławi was wszystkich. Dziękuję za waszą wizytę w Rzymie i w Watykanie.